Prvi javni vodovod u gradu Gračanici izgrađen je 1936. godine, kaptiranjem izvora Hadžijina voda, izgradnjom pumpne stanice sa rezervoarom V= 87 m3, potisnog cjevovoda od liveno-željeznih cijevi promjera Ǿ80 mm, rezervoar u naselju Varoši V = 67 m3 i razvodne mreže u centru grada, takođe od liveno-željeznih cijevi. Kapacitet ovog vodovoda bio je ograničen izdašnošću njegovog izvorišta i iznosio je cca Q=1,1 litar/sec. Služio je isključivo za obezbjeđenje pitke vode na javnim česmama u gradu, a na njega je u početku eksplatacije bilo priključeno i par javnih objekata.

Ovaj vodovodni sistem je bio u funkciji i iza drugog svjetskog rata sve do 60-tih godina i apsolutno nije zadovoljavao narastajuće potrebe za vodom.

U 1963. godini pušten je u funkciju novi vodovodni sistem sa zahvatom vode na vrelu Ilidža u Sokolu, dovodnim vodom od azbestno-cementnih cijevi Ǿ200 mm, rezervoarom na Gaju, zapremine V= 2×200 m3 i glavnim distributivnim vodom, takođe od azbestno-cementnih cijevi, promjera Ǿ300-Ǿ150 mm, na potezu rezervoar Gaj – Dom zdravlja. U cilju povećanja kapaciteta vodovoda u sistem je 1971 godine uključeno i izvorište Vrela u Sokolu.

Obzirom da pomenuta izvorišta zamućuju u vrijeme padavina, a da bi se obezbijedio propisani kvalitet vode, 1978 godine izgrađena je i puštena u funkciju filter stanica na Gaju, kapaciteta Q=30 l/s, ali je kratak period bila u funkciji.

Tokom 1979 godine, na gračanički vodovodni sistem priključen je još jedan značajniji prirodni izvor u bližoj okolini Gračanice – izvor “Škahovica”, kapaciteta 2-4 l/sec.

Porastom broja stanovnika i razvojem industrije, rasle su takođe potrebe za vodom pa su se intenzivirale aktivnosti na pronalaženju novih količina vode. Tako je 1980 godine istraženo i uključeno u sistem bogato i stabilno izvorište podzemnih voda na loklaitetu Kamenoloma (Pašalići), koje je u narednoj 1981 godini izgradnjom pumpnih stanica i i potisnog cjevovoda uključeno u gradski vodovod. Ovi bunari u eksplataciji prosječno godišnje obezbjeđuju cca 700.000 m3 pitke vode ovisno o hidrološkoj godini. U 1994 godini preuzet je na upravljanje i održavanje vodovodni sistem MZ Pribava sa oko 2000 stanovnika i u eksplataciju je pušteno izvorište bušeni bunar „Seljanuša“.

U periodu od 1996 do 2015 godine vodovodni sistem je doživio značajnu ekspanziju i došlo je do značajnih ulaganja. Prije svega rekonstruisan je značajan dio vodovodne mreže, prvenstveno veći dio magistralnih transportnih i dovodnih cjevovoda, a u sklopu rekonstrukcije ulica izmijenjena je i dobrim dijelom distributivna mreža (od 2012 godien u distributivnoj mreži nema azbest-cemnetnih cijevi). Sredinom 1998 godine u eksplataciju je pušten novi rezervoar na Gaju zapremine V=1400 m3, a u kasnijem periodu su i u ostalim dijelovima sistema poboljšani kapaciteti skladištenja vode. Isto tako u cilju poboljšanja eksplatacionih i tehničkih mogućnosti postojećih izvorišta izgrađeni su zamjenski bunari Sklop 3 i Seljanuša 2.

Gračanica je 80-tih i 90-tih godina zbog nedostatka dovoljnih količina vode u sistemu, ali i zbog naglog urbanog i industrijskog razvoja kao i povećanja potreba za vodom, imala redukcije u vodosnabdijevanju a koje su opet direktno ovisile o hidrološkoj situaciji.

Ulaganjem u vodovodni sistem, ali prije svega primjenom novih tehnologija i aktivnostima na smanjenu gubitaka u vodovodnom sistemu, zadnjih 10-tak godina je obezbijeđeno kvalitetno i kontinuirano vodosnabdijevanje bez redukcija.

U polednjih 10 godina mnogo je rađeno na kontrolisanom upravljanju protiscima u sistemu (uvedena fiksna i automatska regulacija pritiska), uspostavljanju zona nadzora distributivne mreže (DMA zone), uspostavljanju nadzorno upravljačkog sistema (SCADA), poboljšanju sistema dezinfekcije vode, uvođenju radiskog očitanja potrošača u industriskoj zoni ali i individualnog stanovanja u stambenim zgradama.

Danas JP „Vodovod i kanalizacija“ Gračanica vodom snabdijeva oko 16.000 stanovnika u gradu Gračanici i MZ Pribava.